Średniowieczne początki Rybnika

Średniowieczne początki Rybnika

Na podstawie prowadzonych wykopalisk należy stwierdzić, iż najstarsze ślady przebywania człowieka na terenie ziemi rybnickiej sięgają paleolitu, natomiast w początkach wczesnego średniowiecza obszar ten był zasiedlony przez słowiańskie plemię Gołężyców. Z czasem powstała w tym miejscu niewielka osada, położona na ważnym szlaku handlowym, łączącym Kraków, Oświęcim, Racibórz i Wrocław. Swoją nazwę miasto zawdzięcza licznym stawom, będącym źródłem utrzymania pierwszych osadników. „Rybnik” w języku prasłowiańskim oznacza dosłownie „staw rybny”, jest więc to nazwa miejscowa utworzona od określeń wywodzących się od ukształtowania terenu (w ten sam sposób powstała Dębnica – od „dębu”, Dolsko – od „dołu” czy Łęczyca – od „łąki”). Dzięki dobremu usytuowaniu osada przetrwała i z czasem przekształciła się w ośrodek miejski. Lokacja Rybnika nastąpiła w 1308 roku za panowania książąt opolsko-raciborskich. Miasto lokowano na prawie niemieckim, które zapewniało mieszkańcom takie przywileje, jak wolność osobista oraz własność środków produkcji i towarów, a także przyczyniło się do rozwoju rzemiosła, handlu i wymiany towarowo-pieniężnej. Miastem rządzili na zmianę Piastowie oraz czescy Przemyślidzi ( w latach 1336-1521). Pod ich rządami Rybnik liczył około 300 mieszkańców, którzy zajmowali się głównie hodowlą ryb i rolnictwem, w mniejszym stopniu gospodarką leśną. W 1433 r. na rybnickim wzgórzu została stoczona zwycięska bitwa ze zwolennikami husytyzmu, jednak w wyniku walk oraz licznych pożarów miasto uległo znacznemu zniszczeniu.