Rybnicki zamek

Rybnicki zamek

Budynek Sądu Rejonowego, zwany powszechnie zamkiem, posiada długą i ciekawą historię. Według niektórych historyków już pod koniec XII wieku istniał w tym miejscu drewniany gród obronny, otoczony ziemnym wałem. W latach 1223–1228 zamek stał się siedzibą zakonu sióstr Norbertanek, zaś po przenosinach klasztoru do Czarnowąsów koło Opola powtórnie pełnił funkcję obronną. W XIV wieku nastąpiła jego rozbudowa: zamek został powiększony i otoczony kamiennym murem, postawiono też wówczas czworoboczną wieżę bramną. W XV w. miejsce stało się przez pewien czas siedzibą księcia Wacława III Rybnickiego, jednak kiedy w 1473 r. Wacław utracił Rybnik, stary gotycki zamek zaczął popadać w ruinę. Kolejni właściciele zamku (wpierw Jan Bernard Prażma, następnie ród Oppersdorfów oraz hrabiowie Węgierscy) dokonali gruntownej przebudowy głównej bryły zamku, który po trwających kilkadziesiąt lat przeróbkach uzyskał kształt masywnej dwupiętrowej budowli z dwoma bocznymi skrzydłami przylegającymi bezpośrednio do głównego gmachu. Obecny kształt zamku pochodzi z końca XVIII w. kiedy to Fryderyk Wielki, ówczesny właściciel Rybnika, zlecił architektowi Franciszekowi Ilgnerowi przebudowę rybnickiego zamku na dom inwalidów wojennych – obiekt otrzymał wówczas późnobarokową formę architektoniczną. W XIX w. zamek otaczał zieleniec, którego główną ozdobą była pięknie rzeźbiona fontanna z zapleckiem.