Przemysłowy rozwój Rybnika

Przemysłowy rozwój Rybnika

Pod koniec XVIII wieku miasto przeżywało wyraźny regres. Przeprowadzony w 1784 r. spis ludności ujawnił, iż w owym czasie w Rybniku żyło zaledwie 805 mieszkańców. Wegetujące miasteczko uratowało uruchomienie w 1856 r. linii kolejowej oraz rozwój przemysłu ciężkiego i wydobywczego. W 1889 r. powstała huta żelaza „Silesia”, dziesięć lat później – odlewnia żeliwna oraz fabryka maszyn. Jednocześnie przystąpiono do eksploatacji pokładów węgla kamiennego, uruchamiając kilka kopalni. Rozwój przemysłu, komunikacji i rzemiosła (na terenie miasta działały również cegielnie, młyny, browary oraz garbarnie), a także napływ siły roboczej z terenów wiejskich spowodowały szybki wzrost liczby ludności: w 1910 roku Rybnik liczył już około 12 tys. mieszkańców. Po II wojnie światowej i odbudowie miasta ze zniszczeń przemysł ciężki nadal decydował o gospodarczej kondycji Rybnika. W latach 70. decyzją władz państwowych Rybnik stał się centrum Rybnickiego Okręgu Węglowego. Włączono wtedy do Rybnika kilka podrybnickich miast i wsi, zmodernizowano istniejące kopalnie oraz wybudowano Elektrownię „Rybnik” (przy której powstał sztuczny zbiornik wodny, pełniący dziś funkcję rekreacyjną). Przemiany gospodarcze, jakie zaszły po 1989 r., obniżyły rentowność działających w Rybniku wielu zakładów przemysłowych (została m.in. zamknięta Huta Silesia). Obecnie działają w mieście jedynie dwie kopalnie węgla kamiennego: KWK Chwałowice oraz KWK Jankowice.